Το 1894 σε ένα συνέδριο που οργάνωσε ο βαρόνος Πιερ ντε Κουμπερτέν στο Παρίσι, ιδρύθηκε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και αποφασίστηκε η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Έλληνας εκπρόσωπος Δημήτρης Βικελάς πρότεινε την Αθήνα για τον τόπο διεξαγωγής των αγώνων. Έτσι ορίστηκε η ακριβής ημερομηνία και τοποθεσία των Αγώνων.
Στην τότε αρκετά φτωχή Ελλάδα η χαρά και ο πανηγυρισμός ήταν τεράστιος για την ανάληψη των Αγώνων. Ήταν σε τέτοιο βαθμό που θεωρήθηκε εθνική υπόθεση. Με χρήματα που διατέθηκαν από την κληρονομιά του Γεωργίου Αβέρωφ, ξαναχτίστηκε από την αρχή, με μάρμαρο το αρχαίο Παναθηναϊκό Στάδιο. Εκεί έγιναν τα αγωνίσματα του στίβου η γυμναστική η άρση βαρών και η πάλη, καθώς και οι τελετές έναρξης και λήξης αλλά και ο τερματισμός του Μαραθωνίου.
Οι
Αγώνες κράτησαν 10 μέρες με την ημέρα έναρξης. σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο,
25 Μαρτίου για να εορταστεί παράλληλα η επέτειος των 75 χρόνων από τότε που
ξεκίνησε η ελληνική επανάσταση. Σύμφωνα με το καινούργιο ημερολόγιο εκείνη η
μέρα είναι η έκτη Απριλίου, η οποία πλέον έχει οριστεί "Ολυμπιακή ημέρα".
Η επιτυχία των πρώτων Αγώνων είχε προκαλέσει τεράστιο ενθουσιασμό. Ήταν μια αναβίωση που είχε χαθεί από τα χρόνια του Βυζαντίου για θρησκευτικούς και ελάχιστους πολιτικούς λόγους. Ήταν τόση μεγάλη η επιτυχία τους ώστε ο διάδοχος Κωνσταντίνος, πρόεδρος της διοργανωτικής επιτροπής, να προτείνει ή να ζητήσει κατά την ομιλία του στην τελετή λήξης να γίνονται κάθε φορά εκεί οι Αγώνες, σε εκείνη την μικρή Ελλάδα. Το δικαιούταν ο φτωχός λαός της, όχι μόνο γιατί αυτός πέτυχε τη μεγάλη νίκη του πραγματικού φιλάθλου, αλλά γιατί η Ελλάδα ήταν η γενέτειρά τους και αυτή θα μπορούσε μόνο να διαφυλάξει το μεγάλο κύρος τους! Αυτό όμως, επειδή ήταν αντίθετο με την ιδρυτική διακήρυξη των Αγώνων, η οποία έλεγε πως σε κάθε Ολυμπιάδα θα έπρεπε να αλλάζει ο τόπος διεξαγωγής τους, απόσπασε την υπόσχεση του Κουμπερτέν πως η Ελλάδα θα διοργάνωνε στο μεσοδιάστημα των Αγώνων τη μεσολυμπιάδα, πράγμα το οποίο έμεινε μια απλή υπόσχεση και πραγματοποιήθηκε μόνο μια φορά, αλλά για άλλους λόγους…
Στις 6 Απριλίου στέφεται ο πρώτος Ολυμπιονίκης. Ήταν ο τότε 27χρονος Αμερικάνος Τζέιμς Μπρένταν Κόνολι, ο οποίος είχε κερδίσει στο τριπλούν με 13,71.
Στην
πρώτη Ολυμπιάδα δε συμμετείχαν χώρες με επίσημες ομάδες. Όχι! Η συμμετοχή ήταν
ελεύθερη και πήραν μέρος αθλητικοί σύλλογοι ή αθλητές οι οποίοι είχαν φτάσει
στην Ελλάδα με δικά τους έξοδα. Οι περισσότεροι μάλιστα από αυτούς δεν ήταν
αθλητές. Ήταν απλά συγκινημένοι με την ιδέα των Αγώνων, τίποτε περισσότερο.
Έγιναν 43 αγωνίσματα στα οποία οι Αμερικάνοι κέρδισαν 11 χρυσά μετάλλια ενώ η
Ελλάδα 50 στο σύνολο εκ των οποίων 10 χρυσά.
Ένα χαραγμένο όνομα στην ιστορία των Αγώνων, ένα όνομα από το Μαρούσι, ήταν αυτό του Σπύρου Λούη. Η νίκη του πέρασε στον θρύλο. Ήταν ένας απλός νερουλάς που πείστηκε από την οικογένεια και τους φίλους του να πάει να αγωνιστεί. Ναι, δεν ήταν καν αθλητής. ‘Έτρεξε στα βήματα του Φειδιππίδη, όχι όμως με σκοπό να αναγγείλει τη νίκη των Αθηναίων στο Μαραθώνα, αλλά τα θρυλικά του τελευταία βήματα που τον ανέδειξαν νικητή. Ναι σίγουρα δεν μπορεί να αναγγείλει κάποιος κάτι με τα βήματά του, αλλά ο Λούης ανήγγειλε την χαρά των Ελλήνων στα ξένα μέσα. Στα μέσα των χορών, που η ελληνική κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη είπε το περίφημο «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» το 1893. Για να τιμήσει η Ελλάδα τον Σπύρο Λούη έδωσε το όνομα του στο Ολυμπιακό Στάδιο της Καλογρέζας.
Απόστολος Γεράνιος - Β1 - 49ο Γυμνάσιο Αθήνας
* Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο Μαθητικό Ιστολόγιο του σχολείου μας στις 18/09/2012