Ελματζόγλου Στέλλα

Η ζωή κρύβει πολλούς δρόμους και ακόμη περισσότερα μονοπάτια…

Οι παρακάτω ιστορίες είναι αληθινές και παρουσιάζουν την προσπάθεια κάποιων ανθρώπων να περπατήσουν τους δύσκολους δρόμους της ζωής.

Κάποιοι δεν τα κατάφεραν, κάποιοι παλεύουν ακόμη να ξεφύγουν από τις σκέψεις που τους οδηγούν σε φόβους και ανασφάλειες.

 1^η ιστορία:

Κρύβω μέσα μου ένα επικίνδυνο εύφλεκτο κερί, γι’ αυτό πονάω το σούρουπο, λιώνουν οι αναμνήσεις μιας καλύτερης προηγούμενης ζωής μου και τρέχουν βιαστικά στους βρώμικους υπονόμους, έτσι εξηγείται το ό,τι η πόλη λίγο πριν βραδιάσει μυρίζει ματαιότητα. Και θυμάμαι ένα βράδυ που κοιμήθηκα μαζί με κάποιον που δε γνώριζα και ξύπνησε τόσο ταραγμένος που πίστεψα πως είχε δει τι κρύβω μέσα μου. Τι είναι αυτά τα αίματα; Μα που χτύπησες; Άρχισε να με ρωτάει. Δε μίλησα. Πώς να εξηγήσεις σε έναν άγνωστο πως κάθε βράδυ ορμούν πάνω μου οι τελευταίες σου κουβέντες, πως κάθε βράδυ με ξεσκίζει το κλείσιμο της πόρτας σου, πως στο σκοτάδι πλημμυρίζω αίματα για να θυμηθώ έστω και για λίγο το χρώμα των ματιών σου. Όταν έκλαψες κάποτε για μένα.

 2^η ιστορία:

«Κάποιος θα έπρεπε να του είχε πει»

Πήγα σε ένα πάρτι γενεθλίων. Αλλά θυμήθηκα τι μου είχες πει. Μου είπες να μην πιω καθόλου. Γι΄ αυτό κρατούσα μία Sprite. Ένιωσα πολύ περήφανη για τον εαυτό μου, έτσι όπως μου είχες πει ότι θα ένιωθα, γιατί διάλεξα να μην πιω και να οδηγήσω, παρ΄ όλο που κάποιοι φίλοι είπαν πως θα ‘πρεπε. Ήξερα πως έκανα μία υγιή επιλογή και η συμβουλή σου ήταν σωστή. Καθώς το πάρτι τελείωσε και τα παιδιά ήταν ζαλισμένα, μπήκα μέσα στο αμάξι μου, σίγουρη πως θα φτάσω σπίτι υγιής. Δίχως ξέροντας τι θα ακολουθούσε, κάτι που δεν το περίμενα. Τώρα είμαι ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο. Μπορώ να ακούσω τον αστυνομικό που λέει: «Το παιδί που προκάλεσε αυτήν την καταστροφή ήταν πιωμένο».

Η φωνή του μοιάζει μακρινή. Το αίμα μου με περιτριγυρίζει, ενώ προσπαθώ σκληρά να μην κλάψω. Μπορώ να ακούσω τη νοσοκόμα να λέει: «Αυτό το κορίτσι θα πεθάνει».

Είμαι σίγουρη πως το παιδί δεν είχε ιδέα όταν έτρεχε σαν τρελό, πως θα πέθαινα εγώ. Τότε οι άνθρωποι γιατί το κάνουν, ξέροντας πως θα καταστρέψει ζωές; Αλλά τώρα ο πόνος με κόβει σαν ένα εκατομμύριο καρφωμένα μαχαίρια.

Πες στην αδερφή μου να μην φοβάται.

Πες στον μπαμπά να είναι δυνατός και πως όταν θα πάω στον ουρανό θα βάλλω την επιγραφή «Το κοριτσάκι του μπαμπά» πάνω στον τάφο μου.

Κάποιος έπρεπε να του είχε πει ότι είναι λάθος να πίνεις και να οδηγείς. Ίσως αν ο μπαμπάς του και η μαμά του το είχαν κάνει να ήμουν ακόμη ζωντανή.

Η ανάσα μου κόβεται.

Φοβάμαι πραγματικά πολύ.

Αυτά είναι τα τελευταία λεπτά μου και είμαι τόσο απροετοίμαστη. Μακάρι να μπορούσες να με κρατήσεις, μαμά, όπως είμαι ξαπλωμένη εδώ. Μακάρι να μπορούσα να σου πω:

«Σ’ αγαπώ και αντίο»

…Για όσους κατέστρεψαν και καταστρέφουν άδικα ζωές, στις κρύες ασφάλτους, χαρίζοντας θάνατο σε αθώες ανυποψίαστες ψυχές…

 3^η ιστορία:

«Δεν μπορώ πια να κλάψω. Κοιτάζω τ’ άστρα. Είναι πολύ φωτεινή η νύχτα απόψε.

Περπατώ στους ίδιους δρόμους που κάποτε περπατήσαμε μαζί. Πήγα ξανά στα στέκια μας και κάθισα στο ίδιο σκαμπό πίνοντας ένα χυμό πορτοκάλι

Δεν είσαι πουθενά.

Πουθενά να μου φωτίσεις τον κόσμο μου. Δεν μπορώ να κλάψω…Δεν έχω τη δύναμη… Απλώς νοσταλγώ, ψαχουλεύω στο χθες και…

Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ πιο πολύ τώρα που μου ’φυγες.

Αν ήξερα πως αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

Αν ήξερα ότι εκείνη θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι εκείνη θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

Αν ήξερα ότι εκείνες θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σ’ έβλεπα θα έλεγα «Σ’ αγαπώ» και δεν θα υπέθετα ανόητα ότι το ξέρεις ήδη.

Όμως άργησα. Και τώρα το μόνο που μπορώ να πω είναι:

«Καλή αντάμωση ψυχή μου… Ο Στάθης πέθανε εξαιτίας μου, όταν ήμασταν τσακωμένοι. Δεν είχα και δεν θα έχω ποτέ την ευκαιρία να του ζητήσω συγγνώμη, δεν θα είμαστε ποτέ ξανά μαζί, δεν θα ζήσουμε τη ζωή που είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε είναι νέος είτε γέρος.

Επιστροφή

Επεξεργασία κειμένου: Χ.Ζαμπάρας    Εικόνες: Χ.Μ.