Το
εκπαιδευτικό σύστημα στην χώρα μας, μας
κάνει να σκεφτόμαστε κάπως έτσι, "ως πότε
παλικάρια θα ζούμε στα στενά να τρώμε
απουσίες και τεστ στα ξαφνικά, καλύτερα
μιας ώρας ελεύθερης ζωής παρά 16 χρόνια
μολύβι και χαρτί. Ως πότε παλικάρια θα ζούμε
στα σχολεία, με τους καθηγητές τους δράκους
και εμείς τα θύματα τους. Καλύτερα μια ώρας
ελεύθερης ζωής παρά 6 χρόνια Χημεία –
Φυσική."
Αυτός
ο τρόπος σκέψης έχει προέλθει από την
ανάγκη που έχουν οι μαθητές να ξεφύγουν από
το καταπιεστικό περιβάλλον του σχολείου
που έχει επικεντρωθεί ουσιαστικά στον
εξεταστικό τομέα εννοώντας τις γραπτές
εξετάσεις. Πλέον η όρεξη για μάθηση και το
ενδιαφέρον που θα έπρεπε να είχαν οι
περισσότεροι μαθητές έχει σχεδόν χαθεί. Δεν
υπάρχει ουσιαστικός ανταγωνισμός ανάμεσα
στους μαθητές και αυτό γίνεται εξαιτίας της
διαφορετικότητας των επιπέδων γνώσης των
παιδιών και κατά αυτόν τον τρόπο
δημιουργείται ένα ακάλυπτο χάσμα.
Επίσης,
εκεί που πρέπει να δοθεί βάση είναι στην
σωστή αξιολόγηση των καθηγητών και
δασκάλων η οποία θα γίνεται τελείως
αντικειμενικά, κάτι που δεν είναι τόσο
εύκολο για να πραγματοποιηθεί. Τα
απαραίτητα εργαστήρια και ο εξοπλισμός
συχνά λείπει από τα σχολεία, έτσι οι μαθητές
δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν στο έπακρον
αυτά που μπορεί να προσφέρει ένα σωστό
σχολείο.
Εκτός αυτών στην χώρα μας έχει
δημιουργηθεί ο θεσμός των φροντιστηρίων ο
οποίος λειτουργεί ως βοηθητικού του
σχολείου το οποίο σημαίνει πως το ίδιο το
σχολείο δεν πληροί 
τις
προϋποθέσεις για μια ολοκληρωμένη και
σωστά εμπεδωμένη γνώση που έχει κατανοηθεί
από όλους τους μαθητές όλων των επιπέδων.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που έχει η
εκπαίδευση της Ελλάδας είναι ότι
αφοσιώνεται στις λεπτομέρειες και όχι στο
κυρίως θέμα. Για παράδειγμα αναλύουμε μια
εικόνα από τι αποτελείται και όχι την
συνολική άποψη και εικόνα της.
Μαριάννα Διαμαντάκη, Μάρτιος 2005