ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΚΑΙ INTERNET

ΑΛΕΞΙΟΥ ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ  ΤΑΞΗ: Α  ΤΜΗΜΑ: 1α  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2003

            Η αρχή του 20ου αιώνα σημαδεύεται από τη μεγάλη ανάπτυξη της επιστήμης της Φυσικής. Οι ιδιότητες της ύλης και η δομή του ατόμου μελετούνται σε θεωρητικό και πειραματικό επίπεδο. Ένας νέος τομέας γεννιέται. Η Ηλεκτρονική. Οι υπολογιστικές μηχανές γίνονται πλέον ηλεκτρονικοί υπολογιστές.

            Η ιστορία των ηλεκτρονικών υπολογιστών χωρίζεται σε τέσσερις γενιές:

·        Την πρώτη γενιά (1906 – 1956)

·        Την δεύτερη γενιά (1956 – 1963)

·        Την τρίτη γενιά (1964 -1971) και

·        Την τέταρτη γενιά (1971 – σήμερα).

 

ΠΡΩΤΗ ΓΕΝΙΑ (1906 – 1956)

              Το 1906 ο Λι ντε Φορεστ κάνει μια σημαντική εφεύρεση, την ηλεκτρονική λυχνία. Αυτή θα χρησιμεύσει ως βασικό εξάρτημα στους Athanasoff και Berry για την σχεδίαση του πρώτου ηλεκτρονικού υπολογιστή, του ABC, το 1939. Η κατασκευή όμως αυτής της μηχανής δεν χρηματοδοτήθηκε από κανένα φορέα ή ιδιώτη και το έργο τους επισκιάστηκε από τις εργασίες άλλων επιστημόνων.

             Με την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, οι κυβερνήσεις των εμπόλεμων κρατών συνειδητοποίησαν τη στρατηγική σημασία που μπορούσε να έχει μια τέτοια μηχανή. Το 1941 ο Γερμανός μηχανικός Κόνραντ Τσούζε κατασκευάζει τον ηλεκτρονικό υπολογιστή Ζ3, που θα χρησιμοποιούνταν στη σχεδίαση πυραύλων και αεροσκαφών. Το 1943 οι Βρετανοί κατασκευάζουν τον υπολογιστή COLOSSUS, για να αποκρυπτογραφούν τα γερμανικά μηνύματα που μεταδίδονταν μέσω ασυρμάτου. Ωστόσο η κατασκευή αυτή, επειδή ήταν πολύ εξειδικευμένη, δεν επέδρασε ιδιαίτερα στην εξέλιξη των υπολογιστών. Επιπλέον, η ύπαρξή της παρέμεινε μυστική για δεκαετίες μετά την λήξη του πολέμου, αφού καταστράφηκε και χρειάστηκε να ανακατασκευαστεί.

             Το 1948 ο Χάουαρντ Άικεν στις ΗΠΑ, σε συνεργασία με την IBM, αναπτύσσει τον MARK 1 για λογαριασμό του Αμερικάνικου Ναυτικού. Είχε μέγεθος όσο μισό γήπεδο ποδοσφαίρου και οι καλωδιώσεις του έφταναν σε μήκος τα 800 χιλιόμετρα. Χρειάζονταν 3 – 5 δευτερόλεπτα για κάθε υπολογισμό και είχε «άκαμπτη» συμπεριφορά, καθώς η αλληλουχία των εντολών που δίνονταν δεν μπορούσε να αλλαχθεί πριν εκτελεσθεί και η τελευταία από αυτές. Έλυνε όμως πολύπλοκα προβλήματα σε ελάχιστο χρόνο σε σχέση με τον άνθρωπο.

            Η κυβέρνηση των ΗΠΑ στο μεταξύ, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Πεννσυλβάνια , (ομάδα με επικεφαλής τους Έκερτ, Μόχλι και Γκολντσταίν), αναπτύσσει τον  ENIAC το 1945. Τα στοιχεία αυτής της κατασκευής είναι πραγματικά εντυπωσιακά: Χρησιμοποιούσε 18.000 λυχνίες, 70,000 ηλεκτρικές αντιστάσεις και 5 εκατομμύρια κολλήσεις! Για να λειτουργήσει χρειαζόταν ισχύ 160 Κw, όση περίπου καταναλώνει σήμερα ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο κατοίκων, αλλά εκτελούσε υπολογισμούς 1.000 φορές ταχύτερα από τον Mark 1.

            Σημαντικές προσπάθειες ήταν επίσης οι κατασκευές των EDVAC (1946) και UNIVAC (1951), που φαίνονται μεν πρωτόγονοι για τα σημερινά δεδομένα, αλλά από άποψη λειτουργίας έμοιαζαν πολύ με τους σημερινούς υπολογιστές, καθώς διέθεταν και μονάδες αποθήκευσης (μαγνητικά τύμπανα). 

             Βασικό χαρακτηριστικό των υπολογιστών της πρώτης γενιάς είναι το τεράστιο μέγεθός τους, που οφείλεται στο μεγάλο αριθμό και μέγεθος των ηλεκτρονικών λυχνιών. Απαιτούν επίσης τη χρήση ιδιαίτερης γλώσσας, για να επικοινωνούν με τον άνθρωπο.

 

 ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΕΝΙΑ (1956 – 1963)

              Το 1948 πραγματοποιείται μια εξαιρετικά σημαντική εφεύρεση. Είναι η κρυσταλλοτρίοδος (πιο γνωστή ως τρανζίστορ), που αντικατέστησε την ενεργοβόρα και τεράστια σε μέγεθος δίοδο λυχνία που χρησιμοποιούταν στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα και στους υπολογιστές. Η χρήση της σηματοδοτεί το ξεκίνημα της μείωσης του μεγέθους των ηλεκτρονικών υπολογιστών, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

             Η IBM κατασκευάζει τον STRETCH και μια άλλη εταιρεία, η SPERRY RAND, τον υπολογιστή LARC. Οι πρώτοι υπολογιστές που χρησιμοποιούν τρανζίστορ, όπως είναι φυσικό, έχουν πολύ μικρότερο  μέγεθος. Έτσι η διείσδυσή τους στον κόσμο των μεγάλων επιχειρήσεων γίνεται πιο εύκολη και η κατασκευή τους απόκτα πλέον εμπορικό ενδιαφέρον. Οι εταιρείες κατασκευής υπολογιστών στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη πληθαίνουν, ενώ ο ανταγωνισμός μεταξύ τους γίνει μεγαλύτερη ώθηση στην εξέλιξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών και μειώνει το κόστος τους. Επιπλέον οι υπολογιστές αυτής της γενιάς έχουν την δυνατότητα να αποθηκεύουν δεδομένα και προγραμματίζονται ευκολότερα. Εμφανίζεται η πρώτη «υψηλού επιπέδου» γλώσσα προγραμματισμού, η FORTRAN, η οποία χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα.

 Η διάδοση των υπολογιστών στο κόσμο των επιχειρήσεων δημιουργεί νέα επαγγέλματα και ειδικότητες, όπως οι αναλυτές, οι προγραμματιστές και οι μηχανικοί ηλεκτρονικών υπολογιστών. Η βιομηχανία των ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι πλέον γεγονός.

 

ΤΡΙΤΗ ΓΕΝΙΑ (1964 – 1971)

Παρά τη μείωση του μεγέθους τους, οι υπολογιστές παραμένουν αρκετά ιδιότυποι ως προς την λειτουργία τους. Είναι ευαίσθητοι στις μεταβολές των συνθηκών του περιβάλλοντος (θερμοκρασία, υγρασία), ενώ παράλληλα οι ίδιοι εξακολουθούν να παράγουν πολλή θερμότητα, Η παραγωγή θερμότητας μειώθηκε κάπως όταν εφευρέθηκε το «ρολόι» χαλαζία, με το οποίο χρονίζετε σωστά η λειτουργία των τρανζίστορ.

 Η εφεύρεση όμως που σημάδεψε την εξέλιξη των υπολογιστών σε αυτή τη φάση είναι το ολοκληρωμένο κύκλωμα που μείωσε κατά πολύ τόσο το μέγεθός τους, όσο και τις απώλειες ισχύος από την παραγωγή θερμότητας. Επίσης οι υπολογιστές αυτής της γενιάς είναι οι πρώτοι με λειτουργικό σύστημα, δηλαδή μια ομάδα προγραμμάτων τα οποία καθοδηγούν των υπολογιστή να εκτελεί ορισμένες βασικές εργασίες και επιτρέπουν την επικοινωνία του υπολογιστή τόσο με τις βοηθητικές συσκευές, όσο και με τον χειριστή του.

 

 ΤΕΤΑΡΤΗ ΓΕΝΙΑ (1971 – σήμερα…)

            Η τέταρτη γενιά σηματοδοτείται από την χρήση μικροεπεξεργαστών στους υπολογιστές και με αυτήν αρχίζει η ραγδαία εξέλιξη και εξάπλωσή τους.

             Με την κατασκευή των μικροεπεξεργαστών ολόκληρο το τεράστιο σε μέγεθος κατασκεύασμα της μηχανής του Μπάμπατζ με τους δίσκους και τους κυλίνδρους χωράει σε ένα μόνο ολοκληρωμένο κύκλωμα. Αυτό το ολοκληρωμένο κύκλωμα αποκαλείται μικροεπεξεργαστής και έχει πολύ μεγάλη ταχύτητα στην εκτέλεση υπολογισμών.

             Σημαντικοί σταθμοί της τρίτης γενιάς  είναι η εμφάνιση των προσωπικών υπολογιστών Apple (1977-1979) και του προσωπικού υπολογιστή της IBM το 1981. Μια ολόκληρη στρατιά κατασκευαστών και προγραμματιστών αντιλαμβάνεται τη σημασία των προσωπικών υπολογιστών και σπεύδει να τους υποστηρίξει. Η υποστήριξη αυτή οδηγεί όχι μόνο σε σημαντικές βελτιώσεις του αρχικού μηχανήματος αλλά και στην ανάπτυξη της δυνατότητας σύνδεσης πολλών υπολογιστών μεταξύ τους, ώστε να ανταλλάσσουν πληροφορίες και δεδομένα ή να χρησιμοποιούν διάφορες συσκευές από κοινού.

             Μιλάμε πλέον για δίκτυα. Στη συνέχεια όμως δημιουργούνται δίκτυα υπολογιστών απομακρυσμένα μεταξύ τους, που συνδέονται με την βοήθεια τηλεφωνικών γραμμών. Εξέλιξη των δικτύων αυτών είναι το Διαδίκτυο (INTERNET), που έχει πραγματικά μετατρέψει τον πλανήτη μας σε μια «παγκόσμια κοινότητα».

             Οι πρόσφατοι υπολογιστές αποτελούνται από την κεντρική μονάδα επεξεργασίας, την οθόνη που μοιάζει με μια μικρή τηλεόραση, και σε αυτή βλέπουμε αποτελέσματα ενεργειών που γίνονται στο υπολογιστικό μας σύστημα, το πληκτρολόγιο το οποίο αποτελεί μονάδα εισόδου (δηλαδή δίνει εντολές και δεν παίρνει) και με αυτό εισάγουμε τις εντολές για την εκτέλεση μιας εργασίας. Το ποντίκι, που ονομάστηκε έτσι από το σχήμα του και χρησιμοποιείται κατά 95% στα Windows, τα ηχεία και ο εκτυπωτής τα οποία δεν είναι απαραίτητα στον υπολογιστή αλλά είναι πολύ χρήσιμα.

             Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές δεν έχουν μεγάλη επίπτωση στο περιβάλλον όσο άλλα ηλεκτρονικά μέσα. Στο μόνο που επιβαρύνουν το περιβάλλον είναι κατά την διάρκεια της κατασκευής τους από τα υλικά που χρησιμοποιεί το εργοστάσιο παραγωγής και είναι επιβλαβή για το περιβάλλον.

             Είναι μάλλον δύσκολο να βρεθεί σήμερα ένας τομέας ανθρώπινης δραστηριότητας που να μην καταφεύγει στη βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστικών μηχανών κατάλληλα προγραμματισμένων. Οι μεγαλύτεροι πελάτες τους είναι ίσως οι τράπεζες και οι κρατικές υπηρεσίες, οι οποίες τους χρησιμοποιούν για τη συνεχή ενημέρωση των λογαριασμών τους. Οι υπηρεσίες στατιστικής, απογραφής, τα ταμεία εισπράξεων και τα εκλογικά γραφεία, τους χρησιμοποιούν για την εκλογή και την κατάταξη αλφαβητικών και αριθμητικών στοιχείων. Οι μεγάλες βιομηχανίες χρησιμοποιούν ηλεκτρονικούς υπολογιστές για τον έλεγχο και το σχεδιασμό της παραγωγής τους και επίσης για τον υπολογισμό των μισθών των υπαλλήλων τους. Οι εταιρείες κατασκευών σχεδιάζουν γέφυρες, φράγματα, κτίρια με πολύπλοκους υπολογισμούς που γίνονται σε σύντομο διάστημα με ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Όλα τα σχέδια ατομικών και πυρηνικών εγκαταστάσεων έχουν υπολογιστεί αυτόματα. Έλικες πλοίων, κατατομές αεροπλάνων, σχέδια στροβιλοαντιδραστήρων και κινητήρων πυραύλων βασίζονται σε υπολογισμούς που γίνονται αυτόματα με ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Βαλλιστικέ τροχιές και τροχιές περιφοράς τεχνικών δορυφόρων χαράσσονται από ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μερικές από τις οποίες μπορούν ακόμα και να υπολογίσουν και να διορθώσουν τη τροχιά κατά τη διάρκεια της πτήσης μεταδίδοντας με ασύρματο εντολές στους κινητήρες.

             Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές μπορεί ακόμα να φανούν εξαιρετικά χρήσιμοι στη σχολική διδασκαλία. Έχουν επίσης προγραμματισθεί με επιτυχία ηλεκτρονικοί υπολογιστές που να παίζον με τον άνθρωπο, σε σχήμα ζώου αλλά και ανθρώπου καθώς επίσης και μέσω ηλεκτρονικών παιχνιδιών και πολλές φορές να κερδίζουν στο σκάκι, στη ντάμα, στο πόκερ και σε πολλά άλλα παιχνίδια.

             Αυτό που συνήθως αγνοείται στη περίπτωση αυτή είναι το κίνητρο που έσπρωξε πολλούς μαθηματικούς, ηλεκτρονικούς αλλά ακόμα και φυσικούς να αφιερώσουν χρόνια εργασίας για να καταρτίσουν προγράμματα που φαίνονται αφιερωμένα στη διασκέδαση. Το κίνητρο βρίσκεται στην τάση να μελετηθούν ορισμένες διανοητικές δραστηριότητες του ανθρώπου, που θα μπορούσαν να εξομοιωθούν ως προς ένα βαθμό με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ο σκοπός είναι να κατανεμηθεί καλύτερα η προσπάθεια μεταξύ ανθρώπου και μηχανής, η συνεργασία των οποίων είναι χαρακτηριστικό της σύγχρονης ζωής και αντικείμενο νέων επιστημονικών κλάδων όπως η κυβερνητική.

             Πρόσφατοι και πολλά υποσχόμενοι τομείς εφαρμογής είναι τέλος η μηχανική μετάφραση από μια γλώσσα σε μία άλλη και η μηχανοποίηση της βιβλιογραφικής έρευνας, αν και πιο σωστό θα ήταν ως προς τους δύο αυτούς τομείς να μιλήσουμε για έρευνα και όχι για εφαρμογή. Πραγματικά η προσπάθεια εδώ κατευθύνεται στην κατασκευή πιο «έξυπνων» ηλεκτρονικών υπολογιστών, δηλαδή εφοδιασμένων με πιο εξελιγμένα «αισθητήρια όργανα». Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:

1.      τους αναλογικούς υπολογιστές

2.      τους αριθμητικούς ή ψηφιακούς υπολογιστές και

3.      τους προσωπικούς υπολογιστές

 Αναλογικοί υπολογιστές

             Οι υπολογιστές αυτοί, όπως δείχνει και η ονομασία τους λύνουν το πρόβλημα ανάγοντάς το πρώτα με ένα άλλο. Το σχήμα της βασικής αρχής με την οποία λειτουργούν μπορεί να το παραστήσει καλύτερα η διαδικασία που θα ακολουθηθεί στην απλή περίπτωση της διαίρεσης ενός αριθμού δια του δύο:  αν στα άκρα μιας αντίστασης εφαρμοστεί μια τάση ίση προς την τιμή του αριθμού που πρόκειται να διαιρεθεί, τότε, σύμφωνα με τους νόμους των ηλεκτρικών κυκλωμάτων (νόμος του Ωμ), η διαφορά δυναμικού μεταξύ του άκρου και του μέσου αντίστασης ισούται με το μισό της εφαρμοζόμενης τάσης. Είναι αρκετό λοιπόν να διαβάσουμε διαμέσου ενός οργάνου, την τάση μεταξύ του άκρου και του μέσου για να γνωρίσουμε την τιμή που ζητιέται. Η διάταξη συνεπώς εκτέλεσε την πράξη. Οι αναλογικοί υπολογιστές, οι οποίοι συνήθως χρησιμοποιούνται σε πράξεις πάνω σε συναρτήσεις αποτελούνται από ομάδες που μπορεί να συνδυαστούν με διαφόρους τρόπους. Κάθε ομάδα, που κανονικά αποτελείται από ηλεκτρονικά κυκλώματα πιο σύνθετα από αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω, είναι ικανή να εκτελεί μια η περισσότερες πράξεις. Τέτοια κυκλώματα είναι τριών βασικών τύπων: αυτά που εκτελούν το γραμμικό συνδυασμό των δεδομένων που εμφανίζονται στην είσοδο, αυτά που κάνουν ολοκληρώσεις και αυτά που πολλαπλασιάζουν μεταξύ τους δύο συναρτήσεις.

             Η λύση του προβλήματος είναι γενικά να εκτελεστούν μια σειρά πράξεις πάνω σε καθορισμένες συναρτήσεις κι αυτό πετυχαίνεται με την κατάλληλη τοποθέτηση των διαφόρων ομάδων στη σειρά. Στη πραγματικότητα τα προβλήματα που παρουσιάζονται είναι εξαιρετικά πολύπλοκα και σχετικά με τη διάταξη του κυκλώματος και σχετικά με τα αρχικά δεδομένα. Αν προετοιμάσουμε το κύκλωμα, που μπορεί να λύσει ένα δεδομένο πρόβλημα, μπορούμε να μεταβάλλουμε τα αρχικά δεδομένα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μελετήσουμε εύκολα πως εξαρτιέται από αυτά η λύση. Το σοβαρότερο όριο των ηλεκτρονικών υπολογιστών αυτών είναι το κόστος το οποίο αυξάνει πάρα πολύ όταν επιζητούνται υπολογισμοί με σημαντική ακρίβεια. Όταν επιζητείται μια ακρίβεια όχι εξαιρετικά υψηλή, είναι πολύ χρήσιμοι και πολύ πιο οικονομικοί από τους ισοδύναμους αριθμητικούς υπολογιστές. Το αποτέλεσμα του προβλήματος μπορεί να δοθεί από την μηχανή διαμέσου καταγραφικού οργάνου ή ενός παλμογράφου ή να μεταδίδεται η τιμή της λύσης σε κατάλληλα χρονικά διαστήματα.

 Αριθμητικοί ή ψηφιακοί υπολογιστές 

             Το μέγεθος ποικίλλει από τις διαστάσεις ενός γραφείου ως τον όγκο τεσσάρων ή πέντε ντουλαπιών. Ο τύπος αυτός υπολογιστή μετατρέπει το πρόβλημα από μαθηματικό σε αριθμητικό. Τα στοιχεία που αποτελούν τον υπολογιστή είναι δύο θέσεων, με την έννοια ότι κατέχουν ή δεν κατέχουν μια πληροφορία (διακόπτης ανοικτός ή κλειστός, λυχνία που άγει η δεν άγει). Συνδεδεμένη με τα στοιχεία αυτά είναι και η επιλογή για τη λειτουργία των υπολογιστών του δυαδικού αριθμητικού συστήματος αντί του δεκαδικού.

             Σχηματικά ο υπολογιστής μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελείται από διάφορα τμήματα. Ένα με λειτουργία μνήμης, ένα με αριθμητική και λογική λειτουργία, ένα για την εισαγωγή και τοποθέτηση των δεδομένων και ένα για την εξαγωγή των αποτελεσμάτων.

 Προσωπικοί υπολογιστές

             Αν και τα γιγαντιαία υπολογιστικά συστήματα είναι εκείνα που κατά κανόνα καθορίζουν τις εξελίξεις στον τομέα της πληροφορικής, η μεγάλη ώθηση οφείλεται σε αυτό που σήμερα χαρακτηρίζεται ως προσωπικός υπολογιστής. Άλλωστε η πορεία των πραγμάτων έτσι όπως διαμορφώνεται δεν αφήνει πλέον σαφή διαχωριστικά όρια ανάμεσα στους προσωπικούς υπολογιστές και τις ειδικές μηχανές υψηλής ισχύος με επιστημονικό κατά κανόνα προορισμό. Κι αυτό γιατί οι πρώτοι κερδίζουν συνεχώς έδαφος σε ταχύτητα επεξεργασίας, μνήμη, εφαρμογές, ευκολία χρήσης και κόστος αγοράς.

             Όλα ξεκίνησαν γύρω στο 1981 όταν η αμερικάνικη εταιρεία IBM παρουσίασε τον πρώτο προσωπικό υπολογιστή. Σήμερα τα πράγματα εξελίσσονται πάρα πολύ πιο γρήγορα  από ότι φαντάζεται κανείς. Ήδη από μεγάλα ερευνητικά κέντρα γίνεται σοβαρή προσπάθεια ώστε το φως να καθιερωθεί ως μέσο μεταφοράς των μηνυμάτων και πληροφοριών μέσα σε μεγάλα υπολογιστικά συστήματα αρχικά, και ίσως αργότερα σε περισσότερο καθημερινής χρήσης υπολογιστές. Ήδη έχει προηγηθεί η καθιέρωσή τους στις προηγούμενες τηλεπικοινωνίες, στις οποίες το χάλκινο σύρμα ακόμη και οι ομοαξονικοί αγωγοί υψηλών συχνοτήτων δίνουν την θέση τους σε οπτικές ίνες και τα αντίστοιχα φωτοηλεκτρικά σύρματα. Κοινή διαπίστωση είναι ότι η εισαγωγή του φωτός στα συστήματα επικοινωνίας έχει αυξήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την διακινούμενη ποσότητα πληροφοριών αλλά και την αξιοπιστία των συστημάτων. Θα πρέπει πάντως να επισημανθεί ότι ήδη γίνονται σημαντικές προσπάθειες τόσο από τους Ιάπωνες όσο και από τους Αμερικάνους για να δημιουργηθούν τα πρώτα υβριδικά ολοκληρωμένα κυκλώματα στα οποία θα υπάρχει ταυτόχρονη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος και φωτός.

 Μέχρι να συμβεί αυτό θα έχουν εφαρμοστεί πολλές παραλλαγές ηλεκτρονικών υπολογιστών συγκεκριμένης χρήσης. Μια από αυτές που έχει εφαρμοστεί και έχει κερδίσει έδαφος είναι οι PDA ή όπως γενικά περιγράφονται προσωπικοί ψηφιακοί βοηθοί. Πρόκειται για μικρές φορητές μηχανές που διαθέτουν μικρό βάρος και όγκο σε συνδυασμό με ισχυρό επεξεργαστή και ειδική οθόνη. Ως ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό τους θεωρείται η δυνατότητα να αναγνωρίζουν χειρόγραφο κείμενο και γραφικά, ενώ επιπλέον θα μπορούν να μάθουν και συγκεκριμένες εντολές, όπως για παράδειγμα «στείλε αυτή την επιστολή ως φαξ». Η μεγάλη διάδοσή τους έχει πραγματοποιηθεί κυρίως σε χώρες όπου τώρα αναπτύσσονται ασύρματα δίκτυα επικοινωνίας προηγμένης τεχνολογίας. Οι χρήστες τους θα έχουν τη δυνατότητα να στέλνουν ή να λαμβάνουν χειρόγραφα κείμενα, φαξ, προγράμματα τηλεφωνήματα κ.λ.π.

 INTERNET

             Πολλοί άνθρωποι στη γη έχουν την απορία πως ξεκίνησε το Διαδίκτυο. Στις δεκαετίες του ψυχρού πολέμου, 1950 – 1970, οι ΗΠΑ ζούσαν με το φόνο ενός πιθανού πολέμου με την Σοβιετική Ένωση. Η ιδέα ότι ο επόμενος μεγάλος πόλεμος θα γινόταν μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης και θα ήταν πυρηνικός, είχε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή ακόμα και των απλών Αμερικάνων. Το 1969 το Αμυντικό Ερευνητικό Κέντρο των ΗΠΑ αποφάσισε να αναπτύξει ένα δίκτυο υπολογιστών που θα μπορούσε να επιβιώσει, αν δεχόταν μια πιθανή επίθεση. Τα δίκτυα που υπήρχαν τότε στην υπηρεσία του στρατού θα αχρηστεύονταν ολοσχερώς, αν καταστρέφονταν κάποια σημαντικά κέντρα τους. Επειδή όμως η άμεση πληροφόρηση και μετάδοση πληροφοριών σε έναν πόλεμο μπορεί να κρίνει και την έκβαση του πολέμου, τα δίκτυα υπολογιστών έπρεπε σε περίπτωσης σύρραξης να παραμείνουν σε λειτουργία.

            Η βασική ιδέα πάνω στην οποία στηρίχτηκε η δημιουργία του Διαδικτύου ήταν η εξής:

            Κανένας υπολογιστής του δικτύου δεν έπρεπε να παίζει τόσο κεντρικό ρόλο, ώστε η πιθανή καταστροφή του να αχρηστεύει ολόκληρο ή μεγάλο μέρος του δικτύου. Οι επιμέρους υπολογιστές έπρεπε να μπορούν να συνεχίζουν να επικοινωνούν μεταξύ τους ακόμα και μετά την αχρήστευση του ενός ή και περισσοτέρων κόμβων. Το αποτέλεσμα της έρευνας για την υλοποίηση αυτής της ιδέας ήταν η δημιουργία ενός δικτύου που ονομάστηκε ARPANET. Τη δεκαετία το 1970 το δίκτυο άνοιξε για μη αυστηρά στρατιωτικούς σκοπούς, και Πανεπιστήμια από όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ άρχισαν να συνδέονται στο ARPANET.

             Το 1975 το ARPANET σταμάτησε να είναι αμυντικό ερευνητικό πρόγραμμα και χρησιμοποιούνταν πια, κυρίως, από τα πανεπιστήμια για επιστημονικές έρευνες.

             Το 1990 το ARPANET σταμάτησε οριστικά να υφίσταται και αντικαταστάθηκε από το δίκτυο INTERNET, το Διαδίκτυο, έτσι όπως το ξέρουμε σήμερα. Το Διαδίκτυο είναι ανοιχτό σε εταιρείες, οργανισμούς, πανεπιστήμια, ιδιώτες. Με δύο λόγια είναι ανοιχτό σε όλους.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

 

 Επιστροφή